reżyseria: Nigel Cole
rok produkcji: 2010
kraj: Wielka Brytania
czas trwania: 108 minuty
język: polski lektor / polskie napisy
Brawurowo zagrana i opowiedziana historia strajku kilkuset pracownic fabryki samochodów, który miał ogromny wpływ na walkę o równouprawnienie kobiet w Wielkiej Brytanii.
W 1968 roku fabryka Forda zatrudniała kilka tysięcy pracowników, co czyniło ją jednym z największych prywatnych przedsiębiorstw w Wielkiej Brytanii. Pracujące w niej kobiety nie mogły jednak liczyć na taką samą płacę, jaką otrzymywali ich koledzy. Wszystko zmieniło się, kiedy jedna z robotnic, szwaczka Rita O’Grady (Sally Hawkins), zachęciła swoje koleżanki do walki z dyskryminacją ze względu na płeć i zaniżonymi wynagrodzeniami. Zorganizowany przez O’Grady strajk miał ogromny wpływ na walkę o równouprawnienie kobiet w Anglii i przyczynił się do uchwalenia w 1970 roku aktu prawnie gwarantującego równe zarobki za tę samą pracę kobietom i mężczyznom.
Ukamieniowanie Sorayi M.
reżyseria: Cyrus Nowrasteh
rok produkcji: 2008
kraj: USA
gatunek: dramat
czas trwania: 116 minut
język: polskie napisy
„Ukamieniowanie Sorayi M” zdarzyło się jakieś dwadzieścia lat temu i opisał je w 1990 roku francusko-irański dziennikarz Freidoune Sahejan w książce pod tym samym tytułem. Jest to historia młodej kobiety, matki dziewięciorga dzieci, którą mąż, Ali, fałszywie oskarżył o zdradę małżeńską, ponieważ chciał się jej pozbyć i ożenić z młodą dziewczyną, którą mu zaofiarowano. Nagle niewinna i bezradna Soraya staje się wyrzutkiem pozbawionym podstawowych praw człowieka, napiętnowana jak zwierzę ofiarne, by stać się przedmiotem pełnego przemocy, krwiożerczego rytuału, który łączy męskich członków społeczności wiejskiej w zniszczeniu zła, które ona teraz wydaje się uosabiać. Film posuwa się powoli od szczegółu do szczegółu: zbieranie kamieni – nie za dużych, żeby nie zabić zbyt szybko, ciało Sorayi zostaje rytualnie umyte, owinięte w biały całun i zaniesione na noszach na miejsce kamieniowania, z rękami zawiązanymi za plecami. Tam grzebią ją w ziemi po pachy – i rozgrywa się makabryczny rytuał. Jej dwaj synowie zmuszeni są do wyrzeczenia się jej i dołączenia do rzucających kamieniami.
Film zrobili ludzie, którzy osobiście doświadczyli prześladowań ze strony mających władzę fundamentalistów. Reżyser Cyrus Nowrasteh jest Amerykaninem irańskiego pochodzenia, którego rodzina musiała uciec z Iranu po rewolucji. Kiedy grająca główną role aktorka Shoreh Aghdashloo, także Amerykanka irańskiego pochodzenia, rozmawiała kiedyś z dziennikarzem w USA o ofiarach tortur w Iranie, irańska policja aresztowała jej brata i przez rok trzymała go w więzieniu.
Pieśń Hibo
kraj: Niemcy
reżyseria: Renate Bernhard, Sigrid Dethloff
rok produkcji: 2008
czas trwania: 52 minuty
język: polski lektor
Klitoridektomia polega na częściowym lub całkowitym usunięcie łechtaczki, a czasem również warg sromowych mniejszych. Ten rytuał jest praktykowany w afrykańskim buszu od 4 000 lat. Powody? Względy religijne lub estetyczne.
W warunkach nie spełniających koniecznego minimum zasad sterylności dokonuje się obrzezania każdej młodej mieszkanki plemienia. Narzędzie do jej przeprowadzenia? Kawałek ułamanego szkła bądź brzytwa. Środki przeciwbólowe lub znieczulające? Brak. Cierpienie towarzyszy tu każdej kobiecie przez całe życie niemal od chwili urodzenia – obrzezania dokonuje się często już u kilkutygodniowych dziewczynek. Przejmujący ból pojawia się później zawsze podczas oddawania moczu, menstruacji, stosunku seksualnego, porodu. Kto najzacieklej broni tej tradycji? O dziwo – kobiety. Mężczyźni nie mają w tej kwestii nic do powiedzenia.
Kobiety w stylu No Future
Czas trwania: 53 minuty
Język: Polski lektor
W latach 80-tych uprawiały styl Punk. Rozpacz i bunt kazały im wówczas wierzyć, że ich życie nie ma przyszłości. Niektóre przeszły przez więzienie, inne doświadczyły piekła narkotyków. Dziś mają 30 lat i swoim dzieciom mówią o nadziei…
„Kobiety w stylu No Future” to opowieść trzech kobiet z Lozanny o swej „punkowej” przeszłości.
Kraj: Dania
Rok produkcji: 2007
Czas trwania: 45 minut
Język: Polski lektor
Handel żywym towarem to współczesna odmiana niewolnictwa i najbardziej dochodowa, po handlu bronią i narkotykami, działalność przestępcza.
Film „Kiedy zajdzie księżyc” przedstawia historię dwóch Nigeryjek, Joy i Anny, przerzuconych do Europy przez handlarzy ludźmi. Obie mogą mówić o szczęściu: wiele ofiar handlarzy ginie jeszcze w drodze do Europy, na północnoafrykańskiej pustyni albo na morzu. Inne czeka piekło na miejscu. Przerzuty ludzi odbywają się nocami, kiedy zajdzie księżyc, żeby w ciemnościach straż przybrzeżna nie zauważyła podejrzanych ruchów na brzegu. Po przybyciu do krajów docelowych, Hiszpanii i Danii, obie bohaterki spotkał los tysięcy innych sprzedanych Afrykanek: odebrano im paszporty i zmuszano do prostytucji, podobnie jak dwa miliony innych kobiet i dzieci, które co roku wpadają w ręce bezwzględnych handlarzy.
Oświadczono im, że muszą spłacić ogromny, sięgający kilkudziesięciu tysięcy euro dług, bo tyle rzekomo kosztował ich transport na inny kontynent. Obiema kobietami zajęli się w końcu pracownicy opieki społecznej i organizacji pozarządowych. Obie wróciły do ojczyzny. Ale to wcale nie oznacza końca ich gehenny.
Afganistan. O co walczymy?
Kraj: Wielka Brytania
Rok produkcji: 2009
Czas trwania: 35 minut
Język: Polski lektor
Wstrząsający dokument BBC przedstawia tragiczną sytuację kobiet w Afganistanie.
Władza talibów zepchnęła je na powrót do roli istot drugorzędnych. Muszą zasłaniać twarze burkami, choć w latach 70. obowiązek ten został zniesiony. A wszystko to w kraju, który przyjął konstytucję gwarantującą… równouprawnienie kobiet. Maria Bashir, prokurator z Heratu walcząca o ich prawa, znalazła się na liście celów zabójców, a jej dzieci uczą się w domu od czasu, gdy wybuchła przed nim bomba, śmiertelnie raniąc kilku ochroniarzy. Bohaterki filmu to kobiety, które zaznały okrucieństwa i przemocy. Jest wśród nich Saida, którą jako dziewięciolatkę wydano za mąż za 60-letniego mężczyznę. Uciekła, bo się nad nią znęcał i oddawał za pieniądze innym mężczyznom. – Spędziłam z nim siedem lat, to było piekło – wspomina. – Z powodu bicia i stresu poroniłam cztery razy.
Jej los przedwczesnego przymusu zamążpójścia dzieli w Afganistanie 60 procent dziewcząt, choć prawo zakazuje zawierania małżeństw poniżej 16. roku życia. 18-letnia Zeinab, matka dwójki dzieci, katowana przez męża, podpaliła się na znak protestu. Trafiła na Oddział Oparzeń do szpitala w Heracie. Kobiet, które w desperacji dokonały podobnego aktu, trafia tam nawet po kilka dziennie.
Przełamując ciszę
kraj: Polska
scenariusz i reżyseria: Ewa Pytka
rok produkcji: 2007
czas trwania: 58 minuty
Dokument „Przełamując ciszę” prezentuje historie kobiet napisane przez życie i opowiedziane przez nie same. Bohaterki z 6 krajów Europy Środkowej i Wschodniej (Polska, Litwa, Słowacja, Mołdawia, Gruzja i Ukraina) podzieliły się z widzami swoimi życiowymi doświadczeniami w sferze praw reprodukcyjnych i seksualnych.
Film mówi o łamaniu praw kobiet w poszczególnych krajach Europy Środkowej i Wschodniej i wyraźnie pokazuje tego skutki: aborcję, ciąże nastolatek, epidemię HIV/AIDS. W polskiej części filmu wypowiadają się m.in. kobiety, które doświadczyły skutków restrykcyjnej ustawy antyaborcyjnej – Alicja Tysiąc i Barbara Wojnarowska oraz inne osoby zaangażowane w walkę o prawa kobiet.
Autorki filmu mają nadzieję, że dokument pomoże zwiększyć świadomość społeczeństw krajów Europy na temat dramatów kobiet, problemów z egzekwowaniem swoich praw. Wielu tych dramatów można by łatwo uniknąć, gdyby tylko politycy właściwie wywiązywali się ze swoich zobowiązań wobec społeczeństwa.
Kobiecość pod ostrzem
Rok produkcji: 2004
Reżyseria: Marion Mayer-Hohdahl
Czas trwania: 45 minuty
Język: Polski lektor
Wstrząsający dokument o praktykowanym w Afryce rytuale obrzezania kobiet. Każdego dnia okaleczanych jest około 6000 dziewcząt…
Nie dość, że okrutny rytuał usuwania części kobiecych genitaliów jest bardzo bolesny, to stanowi duże zagrożenie dla zdrowia. „Nie mogłam siusiać przez trzy albo cztery dni” wyznaje obrzezana Fatima Hassan Ahmed. Kiedy w końcu udało jej się pokonać ból i wypróżnić, w ranę wdała się infekcja. Kobiety, które przeszły rytuał obrzezania, mają również problemy podczas miesiączki i porodu. Poza tym, te same ostrza używane są do okrutnych zabiegów wielokrotnie, co sprzyja rozszerzaniu się takich chorób, jak AIDS.
Berhane Ras-Work tłumaczy do kamery, dlaczego kobiety godzą się na takie cierpienia: „To dla mężczyzn. Obrzezania dokonuje się, żeby kobieta zachowała dziewictwo dla męża. Robi się to, żeby zredukować seksualność kobiet”. Nieobrzezane dziewczyny często mają problemy ze znalezieniem męża. W społeczeństwach, w których żyją, traktowane są jak nieposkromione nimfomanki, kobiety „nieczyste”, a nienaruszone genitalia uważane są za brzydkie. Niestety afrykańskie interpretacje islamu na ogół popierają te barbarzyńskie zwyczaje.
Simone de Beavoir. Kobieta aktualna
Kraj: Francja
Reżyseria: Dominique Gros
Rok produkcji: 2008
Czas trwania: 52 minuty
Język: Polski lektor
Film o życiu Simone de Beauvoir, francuskiej pisarki, filozofki, politycznej aktywistki i feministki, kobiety o wielu twarzach.
Żyła w czasach bogatych w silne społeczne przemiany. Jej życie i praca jak w lustrze odzwierciedlały intelektualne i polityczne życie Francuzów w pierwszej połowie XX wieku. Simone de Beauvoir jest najbardziej znana z feministycznej książki „Druga płeć”, w której głośno krzyczała za emancypacją kobiet, możliwą jedynie poprzez osiągnięcie niezależności. Twierdziła, że społeczeństwo alienuje kobiety, i że kobiety, aby stać się wolnymi, muszą same się oddzielić od społeczeństwa.
Długoletni związek, który stworzyła z Jean-Paulem Sartrem był osią literackiego i politycznego życia Francuzów od lat 40-tych do 70-tych. Stanowili zaangażowaną politycznie parę lewicowych intelektualistów, egzystencjalistów i antykolonialistów. Niekonwencjonalny jak na tamte czasy związek z Sartrem pozwolił jej zaistnieć jako kobiecie wyzwolonej, którą jedni naśladują, inni całkowicie odrzucają. Paradoksalnie dopiero po jej śmierci w 1986 roku okazało się, że przez 17 lat żyła w trójkącie z amerykańskim pisarzem Nelsonem Algrenem, o czym Sartre wiedział i akceptował.
Dziewczęta z ulic Kairu
kraj: Egipt
reżyseria: Tahani Rached
rok produkcji: 2006
czas trwania: 66 minuty
język: polski lektor
Banda zbuntowanych nastolatek żyje na ulicach Kairu. Zadziwiają siłą charakteru, jaką muszą się wykazać każdego dnia oraz wielką radością życia.
Większość z nich uciekła z domu z powodu biedy. Ich dni były i są pełne ryzyka. Na ulicy spotykają się z gwałtem, uzależnieniem od narkotyków, prostytucją, niechcianą ciążą i macierzyństwem. Te kobiety, dzieci i matki, często w jednej osobie, żyją tylko dniem dzisiejszym. Widzimy je, gdy tańczą, śmieją się, ćwiczą aerobic oraz gdy poszukują innego sposobu na życie i wolność.
Reżyserka pokazuje bohaterki z empatią, ale bez sentymentów. Upór każdej z tych młodych dziewcząt w walce o swoją szansę oraz wielką zespołowość i koleżeńskość. Pozwala nam także odkryć inny świat, niewidzialny dla przeciętnego turysty na wakacjach w Egipcie.
Ziemia kobiet
Reżyseria: Adriana Estrada
Produkcja: Cine Rebelde
Czas trwania: 57 minut
Rok produkcji: 2002
Język: Polskie napisy
Film „Tierra de Mujeres”, czyli „Ziemia kobiet” to opowieść o rdzennych mieszkankach Chiapas i ich walce o godne życie. Bycie autochtonem w stanie Chiapas w Meksyku oznacza biedę i dyskryminacje ze względu na ubiór, język, muzykę, tradycje i kulturę. Sytuacja ta jest jeszcze cięższa, jeżeli jesteś rdzenną mieszkanką tego terytorium, ponieważ kobiety pozbawiane są praw nawet w obrębie swoich własnych społeczności.
„My rdzenne mieszkanki Chiapas nie mamy dostępu do dobrej żywności, mieszkań, opieki zdrowotnej, edukacji. Nie ma dla nas programów pomocowych, nie działa opieka społeczna…popadamy w ubóstwo i nędze…’ – słowa skierowane przez Komandantke Esther do Meksykańskiego Kongresu Narodowego – 28 marzec, 2001r.
Anarchistki
Kraj: Belgia, Hiszpania, Włochy
Reżyser: Vicente Aranda , Vincente Aranda
Scenariusz: Antonio Rabinad, Vincente Aranda, José Luis Guarner
Czas trwania: 122 minuty
Język: Hiszpański (wbudowane polskie napisy)
Kiedy w roku 1936 wybuchła hiszpańska wojna domowa, a wraz z nią Rewolucja Anarchistyczna, Maria, młoda zakonnica (grana przez Ariadne Gil) obawiając się prześladowań ze strony rewolucjonistów przypadkowo ucieka do miejscowego domu uciech. Tam zostaje zmuszona do prostytucji w zamian za schronienie. Jak na ironię ów burdel został zamknięty przez aktywistki anarchistyczne, walczące o wyzwolenie kobiet. Te zaskarbiwszy sobie zaufanie młodej zakonnicy przygarnęły ją pod swoje skrzydła i objawiając jej tajniki idei wolnościowych, towarzyszą jej w podróży przez ogarniętą wojną Hiszpanię.
Film ten wiernie oddaje klimat hiszpańskiej wojny domowej, pokazując determinacje walki o wolność w zestawieniu z okrucieństwem wojny.
Kraj: Włochy, Szwajcaria
Reżyseria: Alina Marazzi
Zdjęcia: Mario Masini
Montaż: Ilaria Fraioli
Rok produkcji: 2007
Język: Polski Lektor
Film Aliny Marazzi w nietypowy sposób obrazuje historię włoskiego ruchu feministycznego od lat sześćdziesiątych aż po dzień dzisiejszy. Włochy jako kraj katolicki i od zawsze hołdujący kultowi macho, były – szczególnie w trudnych latach powojennych – niesprzyjającym miejscem dla wyzwolonych kobiet. Dzięki wykorzystaniu ogromnej ilości świetne dobranych materiałów archiwalnych – wśród których są zarówno fragmenty kronik, jak filmy amatorskie, animacje, reklamy i reportaże – film Marazzi jest mocno osadzony w ikonograficznym uniwersum poszczególnych epok.
Reżyserka umiejętnie łączy ze sobą różne techniki filmowe, co sytuuje „My też chcemy róż” gdzieś na pograniczu dokumentu i filmu eksperymentalnego. Najważniejsze problemy, z którymi musiały zmagać się włoskie kobiety na przestrzeni lat (prawo wyborcze, rozwody, aborcja) przedstawione zostały na przykładach zaczerpniętych między innymi z telewizyjnych reportaży czy amatorskich dokumentacji. Uwagę widza przykuwa niezwykła wizualna uroda filmu.
kraj: USA
rok produkcji: 2003
czas trwania: 47 min
reżyseria: Farheen Umar
Film irańskiej reżyserki Farheen Umar przedstawia skomplikowaną sytuację irańskich kobiet. Autorka omawia również zwyczaje zasłaniania kobiecego ciała w różnych społecznościach islamskich.
Dokument o muzułmankach z różnych krajów, m.in. Turcji, Iranu, Pakistanu. Pokazana została różnica pomiędzy kobietami z tych państw, głównie w temacie nakrycia głowy i przysługujacych im praw.
Film również w sporej części poświecony świeckiej Tucji, podkreślający swobodę w wyborze ubioru Turczynek, czego np. pozbawione sa Iranki i część Pakistanek. Ukazano wywiad z Merve Kavakci, byłą parlamentarzystką turecką, która została usunięta z życia politycznego za odmowę zdjęcia chusty w Parlamencie. Tureckie prawo zabrania kobietom zakrytym zajmować państwowe urzędy, a także studiować na świeckich uczelniach. Film w pewnym sensie tłumaczy przyczynę stanowiska rządu tureckiego w tej kwestii.
http://alterkino.org/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz