Słowo na niedzielę

"W ekstremalnych sytuacjach bierność jest przestępstwem"

(M. Edelman, I była miłość w getcie, Warszawa 2009, s. 158)

Pamiętajcie o naszej akcji!

            Przypominamy, że za dwa tygodnie (13 października) jedziemy do Kamionu sprzątać śmieci w Załęczańskim Parku Krajobrazowym. Jesteśmy współorganizatorami tej akcji. To pierwsze takie przedsięwzięcie Pracowni. Tak, będziemy zbierać odpadki i bardzo się z tego  powodu cieszymy! Zapraszamy wszystkich chętnych! Wyjeżdżamy autobusem z parkingu przy ulicy 18 Stycznia o godzinie 8:30, a wracamy po południu.

Więcej informacji: http://pl-pl.facebook.com/events/313385858759377/

Widać, że trochę różnimy się chociażby od wieluńskich nacjonalistów. Oni skupiają się na rozklejaniu rasistowskich i homofobicznych wlepek – my organizujemy koncerty muzyki alternatywnej i zapraszamy artystów, którzy mają coś do powiedzenia. Oni nieustannie polują na jakichś komunistów – my chcemy dbać o czyste środowisko. Oni żyją przeszłością i nieustannie szukają mitycznych wrogów Polski – my przede wszystkim patrzymy w przyszłość i pragniemy budować społeczeństwo tolerancyjne, otwarte oraz uświadomione ekologicznie. Właśnie taki rodzaj patriotyzmu preferujemy.

Polecamy przeczytać... (2)

Mało nas,

a odnajdujemy się w tłumie,

złączeni krokiem żelaznym,

złączeni pieśnią żelazną –

my,

podpalacze serc,

dynamitardzi sumień,

recydywiści marzenia,

gniewu i entuzjazmu.

[…]

(„Do przyjaciół poetów”)

            Tym razem coś dla miłośników biografii, poezji i historii - „Broniewski. Miłość wódka, polityka” (Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2011).

Jestem pewien, że takiego Broniewskiego nie znacie. Mariusz Urbanek napisał porządną biografię człowieka, który niewątpliwie zasłużył sobie na naszą pamięć. Widać, że praca nie była tworzona na kolanach ani – tym bardziej – na kolanie. Myślę, że udało się w niej uchwycić i ukazać wielowymiarowość autora wiersza „Bagnet na broń”. Z kart tej książki wyłania się osoba, o której nie uczymy się w szkole – taka z krwi i kości, mająca wzloty i upadki, przeżywająca rozterki i rozdarcia, zajęta zarówno sprawami przyziemnymi, jak i wzniosłymi. Wyłania się z niej nie tylko znakomity poeta, sympatyk lewicy i patriota, ale także pijący duże ilości alkoholu kobieciarz, mąż i ojciec.

Dla mnie Broniewski to przede wszystkim artysta, a nie polityczny naganiacz czy alkoholik (jak sugerują dziś niektórzy). Fakt, jego poezja nader często nosi znamiona politycznych sympatii i głównie tę znamy, ale nie znaczy to, że nie pisał on nic innego. Wystarczy wspomnieć chociażby liryki poświęcone tragicznie zmarłej w wieku 25 lat córce czy wiersze tworzonych poza granicami kraju, a pisane ręką patrioty-tułacza.

Anula! Ty mi dałaś w twarz,

moja córko…

Miałaś rację i po śmierci ją masz,

córko-bzdurko.

Ja od roku wierszy nie umiem pisać,

bo ty nie żyjesz…

Upiory jakieś mam na rękach kołysać

w bzdurach po szyję?

To nie bzdury, nie bzdury, Aniu,

ja jednak jestem poetą,

chciałbym wiersz napisać o wielkim kochaniu –

nie to!

           („O wielkim kochaniu”)

            Polityka oczywiście towarzyszyła poecie, była obecna niemal w każdym okresie jego życia. Ja rozumiem jego postawę i zaangażowanie trochę inaczej niż większość współczesnych publicystów. Otóż płocczanin jawi mi się jako naprawdę ideowy, tradycyjny socjalista (czy komunista). Warto jednak przypomnieć, że latach dwudziestych i trzydziestych  za takie poglądy można było zostać aresztowanym, co też przytrafiło się Broniewskiemu, który trafił w wolnej Polsce za kraty z powody swoich nieprawomyślnych poglądów. To samo spotkało go zresztą później w Związku Radzieckim. Moim zdaniem zaangażowanie w ruch komunistyczny w II RP nie było wyrazem koniunkturalizmu, ale głównie przejęcia się losem ekonomicznie upośledzonych mas, bezwzględnie wykorzystywanych przez warstwy posiadające – fabrykantów czy ziemiaństwo. Było sprzeciwem szczerym i radykalnym, choć niestety dość krótkowzrocznym. A co sprawiło, że mimo pobytu w więzieniu w „ojczyźnie proletariatu” poeta po wojnie nie zmienił zasadniczo poglądów? Myślę, że wiara w nowy ustrój mogła wynikać z jego międzywojennych doświadczeń, ale także z tego, co działo się w latach 1939-1945. Łatwo oceniać innych, szczególnie pokoleniu, które nigdy nie żyło warunkach eksterminacji ludzi na skalę przemysłową, które nie musiało się podporządkować restrykcyjnym prawom okupanta, które nie widziało na własne oczy bydlęcych wagonów wiozących ludzi do obozów zagłady. Myślę również, że Polska – jaka by nie była – po wojennej hekatombie mogła się wielu ludziom jawić jako miejsce całkiem przyjazne – kraj, który nawet w najbardziej ponurych czasach (stalinizm) ani trochę nie przypominał tego z okresu II wojny światowej. Tamte restrykcje i prześladowania nie były nawet namiastką zgotowaną obywatelom naszego państwa – czy to Żydom, czy Polakom – przede wszystkim przez hitlerowskiego, ale i radzieckiego najeźdźcę (o tym drugim niewiele się zresztą wtedy mówiło).

Ja chcę wdychać warszawskie powietrze,

w tym powietrzu jest moja żona,

puszczona z dymem po wietrze.

Powietrze – to ona.

Jest takie miasteczko Oświęcim,

było tam krematorium,

a teraz święte i święci

latają stamtąd ponad historią.

Cóż ja na to mogę poradzić, co zrobić?

Westchnąć i odejść.

Poza mną urny, poza mną groby,

dawno miniona młodość.

           („Oświęcim”)

            Życia i twórczości Broniewskiego nie wolno rozpatrywać i oceniać z perspektywy dzisiejszego podziału partyjnego (to samo dotyczy zresztą innych artystów uwikłanych w politykę, a żyjących w międzywojniu). Bohater opisywanej książki był lewicowcem, ale w jego politycznym zaangażowaniu nie było miejsca chociażby na propagowanie prostackiego antyklerykalizmu, próby zmiany stylu życia i zwyczajów ludzi prostych, robotników. Oczywiście wszystko to działo się w innym świecie – przed powstaniem ruchu Nowej Lewicy i zmierzchem partii masowych – ale przecież i w tym okresie nie brakowało agitatorów propagujących swoiście rozumiany „postęp”.

            Broniewski to nie tylko piewca socjalizmu, ale również żarliwy patriota – legionista (mimo sprzeciwu rodziny porzucił szkołę w wieku 18 lat), odznaczony orderem Virtuti Militari i czterokrotnie uhonorowany Krzyżem Walecznych uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, który nawet w pierwszych latach „realnego socjalizmu” wznosił toasty za Piłsudskiego.

            Mariusz Urbanek mówił w jednym z wywiadów prasowych, że Broniewski nigdzie nie czuł się swój. Trudno się z tym nie zgodzić, bo co to za komuch, który walczy z Rosją Radziecką po stronie „pańskiej” Polski i co to za patriota, który chwali komunizm? A co to za poeta rewolucyjny flirtujący ze skamandrytami? Na dodatek Broniewski pisał już w 1943 roku:

                                  

[…]

A druga bomba ­– w grób smoleński!

Niechaj rycerze zmartwychwstaną

i świecąc każdy piersi raną,

świadectwo dadzą krwi męczeńskiej,

tej krwi niewinnej, z ręki kata

przelanej w obcą ziemię czerstwą,

ze zgrozą, lecz milczeniem świata,

za wolność, równość i braterstwo.

[…]

           („Homo sapiens”)

(Chyba tylko kontrowersyjności autora zawdzięczać możemy fakt, że nikt ostatnio nie wyciąga tego fragmentu…).

            Nieco inaczej prezentuje się sylwetka poety zarysowana w ostatniej części książki przez jego przybraną córkę – Marię Broniewską-Pijanowską. Z tych wspomnieć wyłania się między innymi obraz „konserwatywnego szlachcica” i ojca, który robił córkom awantury za loki czy wizyty chłopaków. Ten wywiad nie pokazuje poety w zbyt dobrym świetle, ale jest ciekawym dodatkiem.

            W każdym razie warto tę książkę przeczytać. Dzięki niej poznacie bliżej międzywojenne środowisko literackie, dylematy polskich środowisk politycznych, fragmenty pięknych wierszy i trochę jakże zawikłanej historii naszego kraju.

Żylasta dłoń na rękopisie,
schylonej głowy zarys lwi.
Na nie domknięte pada drzwi
olbrzymi cień. Na stole tli się
naftowa lampa.
Noc niezmierna,
gwiaździsta. (Ciężko nieść tę ciszę).
Mróz. Północ. Śnieg na dachach Berna,
puszysty śnieg.
Bakunin pisze.

[…]

           („Bakunin”)

Ksiązka dostępna jest w Miejskiej i Gminnej Bibliotece Publicznej im. Leona Kruczkowskiego w Wieluniu.

Słowo na niedzielę

"Ludzie, którzy piszą historię, zbyt dużo uwagi poświęcają tzw. głośnym momentom, a za mało badają okresy ciszy. Jest to brak intuicji tak niezawodnej u każdej matki, kiedy słyszy, że w pokoju jej dziecka raptem zrobiło się cicho. Matka wie, że ta cisza oznacza coś niedobrego. Że jest to cisza, za którą coś się kryje. Biegnie interweniować, ponieważ czuje, że zło wisi w powietrzu. Tę samą funkcję spełnia cisza w historii i w polityce. Cisza jest sygnałem nieszczęścia i często – przestępstwa. Jest takim samym narzędziem politycznym jak szczęk oręża czy przemówienie na wiecu. Cisza jest potrzebna tyranom i okupantom, którzy dbają, aby ich dziełu towarzyszyło milczenie. Zwróćmy uwagę, jak pielęgnował ciszę każdy kolonializm. Z jaką dyskrecją pracowała Święta Inkwizycja.

[…] Cisza ma swoje prawa i wymagania. Cisza wymaga, żeby obozy koncentracyjne budować w miejscach odludnych. Cisza potrzebuje ogromnego aparatu policji. Potrzebuje armii donosicieli. Cisza żąda, aby wrogowie ciszy znikali nagle i bez śladu. Cisza chciałaby, żeby jej spokoju nie zakłócał żaden głos – skargi, protestu, oburzenia. Tam gdzie rozlegnie się taki głos, cisza uderza z całej siły i przywraca stan poprzedni – to znaczy stan ciszy"

(R. Kapuściński, Śmierć ambasadora, [w:] Chrystus z karabinem na ramieniu, Warszawa 2009,
s. 90)

Dzień bez Samochodu

            22 września na całym świecie obchodzony jest Dzień bez Samochodu. Także w wielu polskich miastach wprowadzane są w tym dniu ulgi i rozmaite ułatwienia dla osób, które zdecydują się zostawić swoje auto na parkingu i udadzą się do pracy, szkoły lub na zakupy publicznymi środkami transportu. Jest to doskonała okazja do propagowania zachowań proekologicznych, ale także do refleksji.

            Banałem będzie stwierdzenie, że samochody zanieczyszczają środowisko i hałasują, przez co mogą przyczyniać się do pogorszenia jakości życia. Ale łatwo też zauważyć, że są one niektórym osobom wręcz niezbędne. Nierzadko trudno bez nich uczestniczyć chociażby w życiu zawodowym czy kulturalnym. Bardzo często korzystanie z własnego auta nie jest to wyborem poszczególnej osoby, ale po prostu koniecznością. Naszym zdaniem władze miast, dla szeroko rozumianego komfortu mieszkańców, powinny przede wszystkim dążyć do rozwoju wygodnej i funkcjonalnej sieci komunikacji miejskiej oraz rozbudowy ścieżek rowerowych. Tymczasem problem zatłoczenia ulic wciąż próbuje się rozwiązać poprzez budowę i poszerzanie ulic czy nieustanne powiększanie strefy parkingowej (niszcząc przy okazji tereny zielone), co jest raczej błędnym kołem, a nie skutecznym panaceum na tę bolączkę współczesnych miast. Tylko kierujący dwuśladowcami mogą liczyć na udogodnienia, bo już raczej nie cykliści, którzy latami muszą czekać na własne ścieżki czy bezpieczne miejsca, w których mogliby zostawić na kilka godzin swój pojazd.

            Jeśli jednak mieszkańcy miast jakoś mogą obejść się bez własnego samochodu, to nie da się tego powiedzieć o osobach żyjących w mniejszych miejscowościach. Postępująca likwidacja połączeń autobusowych i kolejowych sprawiła, że na wsi trudno żyć bez czegoś, co posiada cztery koła i silnik. Gdyby nie ten wynalazek, dojazd do pracy, uczelni, kina, teatru byłby dla wielu osób dwudniową wyprawą…

            Zgadzamy się co do tego, że w tym przypadku wiele zależy od zmiany nastawiania i przyzwyczajeń, ale uważamy również, że zmniejszenie ilości aut w centrach naszych miast nie będzie możliwe bez rozważnych decyzji podejmowanych w gabinetach ludzi nimi zarządzającymi. Wierzymy, że możliwe i opłacalne jest utrzymanie sprawnie funkcjonującego i zadbanego transportu publicznego. Mamy też nadzieję, że doczekamy się wreszcie ścieżek rowerowych – także w naszym mieście – na miarę państwa leżącego w centrum Europy.

            Tymczasem zachęcamy Was do spacerów i rowerowych przejażdżek! (Podobno pogoda w pierwszych dniach jesieni ma być w okolicach Wielunia nie najgorsza).

Polecamy przeczytać... (1)

W związku ze zbliżającymi się długimi jesiennymi wieczorami, Pracownia Działań Alternatywnych postanowiła wyciągnąć do swoich sympatyków pomocną dłoń. Drodzy Czytelnicy tego bloga! Chcielibyśmy zaproponować kilka książek dostępnych w wieluńskich bibliotekach, które umilą Wam tę porę roku. A co później? Zobaczymy… Jednocześnie zwracamy się do Was z małą prośbą: przeczytaliście ostatnio coś ciekawego? Napiszcie nam o tym!

Ja odkryłem ostatnio Czechy. Zrobiłem to dzięki pewnym 280 stronom – tyle bowiem liczy książka Mariusza Szczygła (dziennikarza „Gazety Wyborczej”, redaktora „Dużego Formatu”) pt. „Zrób sobie raj” (wyd. Czarne, Wołowiec 2010). Śmiało mogę powiedzieć, że jest to lektura fascynująca. Przebrnąłem przez nią w kilka godzin, a czytam dość wolno. Z pewnością nie był to czas stracony. Wręcz przeciwnie! Muszę się jednak przyznać, że do tej pory nie miałem kontaktu z literaturą tego typu. Reportaże to dla mnie  coś nowego. 

            Szczygieł sięga po rozmaite tematy, czerpie z ikon czeskiej literatury i sztuki, odkrywa dla nas (ludzi, którzy niewiele o Czechach wiedzą) fragmenty z bogatego życia artystów i innych oryginałów o nazwiskach nad Wisłą raczej nieznanych. Pisze o knajpach, życzliwości, pacyfizmie, antyheroiczności i antypatetyczności u naszych południowych sąsiadów. Porusza również kwestię zbrojnej interwencji w latach 60., w której wzięli też udział polscy żołnierze. Jest jednak temat, który przewija się przez książkę nieustannie i jednocześnie zajmuje w niej swoje osobne, rozległe miejsce. Chodzi o czeskie „życie bez Boga”. O kraju, w którym 2/3 osób deklaruje ateizm, czyta się w Polsce jak o innej planecie, a przecież kilkaset kilometrów stąd niektórzy ludzie nie umieją użyć formułki stosowanej podczas wykonywania ręką znaku krzyża (zob. s.55), nie chodzą do kościoła, nie chrzczą masowo dzieci i nie witają radośnie żadnego papieża.

„Dzwonię do znajomej. – Ten papież ani trochę nie różni się od waszego – mówi.

– A powinien? W czym miałby być inny? – dopytuję.

– Taki sam ludobójca jak wasz.

– Słucham?!

– No ktoś, kto nie pozwala na prezerwatywy w Afryce, nie może być inaczej nazywany”

(s. 171-172).

Trudno wyobrazić sobie kraj położony tak blisko Warszawy czy Krakowa, w którym część ludzi w zasadzie kryje się ze swoją wiarą (zob. s. 174), państwo, gdzie policja nie ma swojego kapelana. Aż trudno uwierzyć, że dzieje się to wszystko jakieś trzysta kilometrów stąd. Dla Polaka szokujące może być również tamtejszy niefrasobliwy stosunek do zmarłych i brak imprez typu pogrzeby, stypy.

            W rozdziale poświęconym smoleńskiej katastrofie trafimy na wiele mądrych i – być może (zależy od osoby) – odkrywczych zdań autora. Szczygieł wspomina o polskiej potrzebie nieszczęścia, która niezbędna jest nam do życia, naszej nekrofilskiej kulturze, celebrach związanych z ofiarami, swoistym wyścigu na męczeństwo (zob. s. 194-195). Niesamowicie to prawdziwe i obrazoburcze zarazem.

            Wiem, że kraina przedstawiona na kartach tej książki, to nie są tak naprawdę Czechy, bo i za naszą południową granicą istnieją chociażby krewcy kibice piłkarscy czy też skinheadzi bijący Romów. Jest to wszystko nazbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Jestem jednak pewien, że sporo ziaren prawdy znajduje się w tej opowieści (reportażu, eseju) i choć ten czechofilski obraz być może jest nieco zdeformowany, to i tak już wiem, że chcę tam pojechać…

 

Ksiązka dostępna jest w Miejskiej i Gminnej Bibliotece Publicznej im. Leona Kruczkowskiego w Wieluniu.

KONCERT OBSCURE SPHINX I INFECTOR

Dziękujemy za udział w koncercie oraz akcji "Paczka dla Putina.Wolność dla Pussy Riot"
Zagrali:Obscure Sphinx (Warszawa) oraz Infector (Oleśnica/Syców)

AKCJA SPRZĄTANIA ZAŁĘCZAŃSKIEGO PARKU KRAJOBRAZOWEGO

ZAPRASZAMY DO SPRZĄTANIA !

Rozwój turystyki sezonowo- weekendowej w miejscowościach nadwarciańskich wiąże się z rosnącymi stertami odpadów pozostawianych przez wypoczywającą Cywilizację. Jednym z najbardziej zaśmieconych miejsc są okolice Kamionu. Postanowiliśmy nie gadać o tym, że jest źle i brzydko, tylko posprzątać ten syf. Urząd gminy Wierzchlas zapewnia worki i odbiór śmieci. My dajemy ręce i dobre chęci. Zapraszamy wszystkich, którzy chcą pomóc.

Miejsce i data: Kamion, 13 października, godz.9.00.
Wyjazd z Wielunia godz. 8.30, parking przy ul. 18 stycznia.
Powrót w godzinach popołudniowych.

Więcej info znajdziecie na:https://www.facebook.com/events/313385858759377/
Zdjęcia pochodzą ze strony:http://akcjazielonychzpk.blogspot.com/2012/09/akcja-sprzatania-smieci-w-zaeczanskim.html?spref=tw

W obronie Pussy Riot! Wyślij Putinowi maskę.

Pracownia Działań Alternatywnych zaprasza do wzięcia udziału w akcji Amnesty International „Paczka dla Putina: Wolność dla PUSSY RIOT!”.
Bierzcie jakiekolwiek materiały, kawałki szmatek, czapki, swetry, bluzki, rajtuzy itp. I zróbcie maskę a’la Pussy Riot. Inwencja twórcza dowolna. Zróbcie to razem z przyjaciółmi, dziećmi, sąsiadami… Przygotowane maseczki przynieście na koncert 15 września w Crash ul. Kościuszki 25, gdzie będzie stanowisko wolontariuszy PDA. Zebrane maski jako wyraz społecznego poparcia dla Pussy Riot w Wieluniu, zostaną przekazane Amnesty International, która prześle wszystkie zebrane w Polsce maski Putinowi, wraz w wcześniej podpisanymi petycjami. Jeśli ktoś nie podpisał petycji to wciąż może to zrobić online, lub w miejscu zbiórki masek w Wieluniu. Przewidziany jest bonusik dla osoby , która przyniesie najwięcej masek. Zapraszamy do działania.

CYTAT DNIA

"Czy wczoraj, czy dziś, czy jutro - byłeś, jesteś i będziesz jedyną osobą, która może przeszkodzić ci w osiągnięciu szczęścia" - Joseph Murphy

Joseph Murphy (ur. 20 maja 1898, zm. 16 grudnia 1981) – irlandzki pisarz, filozof, nauczyciel, prekursor i krzewiciel myślenia pozytywnego.Urodził się w Ballydehob, w hrabstwie Cork, w Irlandii. Uczył się w Irlandii i Anglii. Jego najważniejsze dzieło, a zarazem najbardziej znane – Potęga podświadomości (The Power of Your Subconscious Mind), przedstawia w jaki sposób wpływać na swoją podświadomość i używać jej do własnych celów.

"To tylko zwierzęta". Niezależny dokument ukazujący różne oblicza relacji między człowiekiem a innymi gatunkami.

„To tylko zwierzęta” to na pewno pozycja wyjątkowa. Pełnometrażowy film, stawiający bardzo ważne pytania, profesjonalnie przygotowany, a jednocześnie w pełni niezależny i zrealizowany nie w celach komercyjnych, ale w celu promowania idei. Na szczęście film nie narzuca nachalnie swojej wizji świata, raczej przedstawia rzeczywistość, która jest przed nami ukrywana albo też wypierana z naszej świadomości. Na plus filmu można też zaliczyć autorską i bardzo dobrą ścieżkę dźwiękową oraz niepozwalający się nudzić montaż. W ciągu półtorej godziny nie sposób przedstawić wszystkich zagadnień związanych ze statusem i sytuacją zwierząt, które powinniśmy brać pod uwagę. Jednak w „To tylko zwierzęta” w zgrabny sposób udało się zarysować najważniejsze problemy naszych relacji ze zwierzętami. A nie są to dobre relacje. Są to relacje typu kat –ofiara, pan - niewolnik. We współczesnym świecie zwierzęta w niewyobrażalnych ilościach są przez nas zniewalane, więzione, kaleczone, niszczone psychicznie i fizycznie oraz zabijane. Wykorzystujemy je w przemyśle rozrywkowym, spożywczym, farmaceutycznym, kosmetycznym. Jednocześnie nadal wiele ludzi deklaruje swoją miłość do swoich domowych pupili (które przecież nie różnią się zbytnio od zwierząt hodowlanych), a jeżeli nie miłość to przynajmniej szacunek dla ich życia. Również większość ludzi zgadza się co do tego, że zwierzęta są w stanie odczuwać takie stany jak ból, cierpienie, smutek, ale też radość czy ekscytacje. Te podstawowe i wyczuwalne intuicyjnie informacje potwierdzając naukowcy zajmujący się badaniami nad zachowaniem i inteligencją zwierząt. Niestety pomimo tej wiedzy nadal nie przyznajemy zwierzętom tego najbardziej z podstawowych praw, czyli prawa życia. A wszelkie obrazy ich cierpienia i zniewolenia staramy się wyprzeć, tak by oszczędzić sobie wyrzutów sumienia.
Jednak zamknięcie oczu nie pomoże. Odwrócenie się plecami też nie. Udawanie, że to gdzie indziej jest tak źle, a u nas na pewno hodowcy przestrzegają przepisów, zapewniają zwierzętom wikt i opierunek, stosowną opiekę oraz wspaniałe warunki życia.
I najpewniej same podchodzą pod nóż, gdy przyjdzie na nie czas. Otóż nie! Film pokazuje, że tam gdzie chodzi o pieniądze życie czujących istot można sprowadzić do tytułowego: „To tylko zwierzęta”. I to nie tylko w mitycznych, barbarzyńskich krainach gdzieś na krańcach świata. Zwierzęta, które widzieliśmy na filmie, które miotają się w mikroskopijnych klatkach, które ze stresu obgryzają sobie kończyny, którymi wali się o kant klatki, które mają rany, które tak strasznie cierpią żyły obok nas. Może kilkadziesiąt kilometrów od Twojego domu, a może tylko kilka, to jest także nasza rzeczywistość! I to naszym obowiązkiem jest o niej mówić i ją zmieniać. W tym miejscu trzeba przyznać, że właśnie najmocniejszym punktem filmu jest to, że zdjęcia niemal w całości pochodzą z Polski. Koniec usprawiedliwiania się tym, że u nas tak na pewno nie jest!
Obrazom z ferm futrzarskich, z cyrków, z targów koni, z hodowli zwierząt na cele spożywcze towarzyszą komentarze znanych polskich aktywistów pro-zwierzęcych. Warto zastanowić się nad ich słowami. Nad tym jakie powinny być nasze relacje z innymi zwierzętami? Co robić by zmniejszać ich cierpienie? Jaki jest związek pomiędzy zniewoleniem zwierząt, a innymi formami wyzysku? To nadal pytania, które stawiamy sobie zbyt rzadko.
Aktywiści zwracają uwagę na to, że przejście na wegetarianizm jest często pierwszym krokiem jaki można wykonać, ale z pewnością nie ostatnim. Kiedy zaczynamy odkrywać drogę jaką przechodzi kotlet – od samych narodzin zwierzęcia po wylądowanie w naszym żołądku zaczynamy zastanawiać się też nad innymi drogami, których bardzo długie odcinki są ukrywane przed naszymi oczami. Zaczynamy zastanawiać się nad wyzyskiem pracowników w azjatyckich fabrykach dzięki, którym mamy tanie elektroniczne gadżety i ubrania, zaczynamy zastanawiać się nad tym co dzieje się z tonami odpadów, które produkujemy każdego dnia. Zaczynamy zastanawiać się nad tym czemu tyle pieniędzy wydaje się na wojny, albo chociażby na igrzyska typu EURO 2012, a nie na zaspokajanie najpilniejszych potrzeb i nad wieloma innymi kwestiami.
Weganizm to nie dieta. Weganizm to świadomość, która pociąga za sobą działanie
i dużo myślenia, analizowania rzeczywistości. Obejrzyjcie film „To tylko zwierzęta”. Poszukajcie informacji. Wyróbcie sobie własną opinię bazującą na wiedzy i empatii. Film jest wolny do dystrybucji. Twórcy filmu ogłosili, że prawa do niego należą do zwierząt. Dlatego możecie go dowolnie kopiować i dystrybuować, a wszystko po to, by rozprzestrzeniać ideę walki o prawa zwierząt.
Film dostępny tutaj: http://totylkozwierzeta.pl/pobierz-film.html