Raz sierpę, raz młotę!

      „Lewak” to słowo, które zrobiło w ostatnich latach oszałamiającą karierę i z pewnością wygrałoby ranking popularności w roku 2013, gdyby nie biskupi i ich straszny „gender”, który każe chłopcom chodzić w sukienkach i się masturbować, a dziewczynkom bawić się autami i lubić kolor niebieski. Lewakiem nie jest już tylko anarchista, trockista, gej, wyborca SLD czy czytelnik lewicowej prasy, ale także prenumerator „Gazety Wyborczej”, zwolennik Platformy Obywatelskiej, liberalny dziennikarz i policjant psujący prawdziwym patriotom zabawę w okolicach stadionów czy podczas pokojowego przemarszu 11 listopada.

Pracownia Działań Alternatywnych postanowiła przypomnieć młodzieży zapomnianych już nieco (a przez to jeszcze bardziej niebezpiecznych) lewaków – sprzedawczyków, pachołków Rosji, wrogów ojczyzny.

[...]

I też same portrety na ścianach wisiały.
Tu Kościuszko w czamarce krakowskiej, z oczyma
Podniesionymi w niebo, miecz oburącz trzyma;
Takim był, gdy przysięgał na stopniach ołtarzów,
Że tym mieczem wypędzi z Polski trzech mocarzów,
Albo sam na nim padnie. Dalej w polskiej szacie
Siedzi Rejtan żałośny po wolności stracie,
W ręku trzyma nóż, ostrzem zwrócony do łona, 
A przed nim leży Fedon i Żywot Katona.
Dalej Jasiński, młodzian piękny i posępny,
Obok Korsak, towarzysz jego nieodstępny,
Stoją na szańcach Pragi, na stosach Moskali,

[...]

 

      Nawet nasz wieszcz nie obronił się przed lewacką zarazą, ale czego się spodziewać po kimś, kto redagował gazetę o nazwie „Trybuna Ludów”? Jasiński ze strof „Pana Tadeusza” to jeden z oświeceniowych poetów-rewolucjonistów reprezentujący podczas insurekcji kościuszkowskiej najbardziej radykalne tendencje, a poza tym libertyn, epikurejczyk i bawidamek. Zginął na szańcach Pragi, broniąc jej przed Rosjanami, ale niech to nie uśpi naszej czujności, bo pisał on o papieżu:

[…]

W samym środku jaskini, w troistej infule,

Siedzi mara potężna na złotej szkatule.

Krzyż trzyma w jednej ręce, ale z drugiej strony

Miota ognie, trucizny i miecz zaostrzony.

[…]

 

Był także zwolennikiem religijnej tolerancji i równości wszystkich stanów, choć to jeszcze nie grzech. Czytajcie jednak dalej twórczość tego gagatka:

Wszyscy ludzie są równi: czy król, czy poddany,

jak kto prawu zawinił, tak będzie karany.

[...]

Lecz jeśli ich poprawić i ten nie jest zdolny,

Mówmy: niech zginą króle, a świat będzie wolny!

Generał Jasiński sam zginął w wieku 33 lat, ale zdążył w swoim życiu utworzyć rewolucyjny sąd ludowy i powiesić targowiczanina hetmana Kossakowskiego. Uznaje się Jakuba Jasińskiego za czołowego przedstawiciela polskich jakobinów. Znawca tematu Jerzy Łojek nazwał ich poglądy radykalno-patriotycznymi. Z pewnością część z Was uważa, że taki radykalny patriotyzm był Polsce potrzebny jedynie w XVIII, XIX czy na początku XX wieku. Nic bardziej mylnego. Jesteście lewakami. 

(Jakub Jasiński)

 

      Pomińmy udział Czerwonych w powstaniu styczniowym i przenieśmy się do wieku XX. Wiele ulic polskich miast wciąż nosi imię Stefana Okrzei – zwykłego lewaka. Należał on do Polskiej Partii Socjalistycznej i 26 marca 1905 roku wraz z towarzyszami z Organizacji Bojowej dokonał zamachu bombowego na komisariat policji carskiej na Pradze. Stracono go za to w lipcu 1905 roku na stokach Cytadeli. W tym samym czasie znany bohater Roman Dmowski próbował przekonać Rosję, że Polacy są wobec niej jak najbardziej lojalni, a nieco później został posłem do rosyjskiej Dumy. Prawdziwy heros.

 

 (Stefan Okrzeja)

      Organizacja Bojowa Polskiej Partii Socjalistycznej powstała zresztą w roku 1904, a jej pierwszą otwartą akcją było wystąpienie 13 listopada 1804 roku na placu Grzybowskim w Warszawie. Andrzej Chwalba pisze, że „po raz pierwszy atakujących kozaków i policjantów, przyzwyczajonych do bezkarności, przywitały kule bojówki PPS ochraniającej manifestantów”. W 1905 roku kierownictwo w OB PPS objął Piłsudski. Organizacja w szczytowym momencie liczyła ok. 5 tysięcy bojowców i organizowała zarówno zamachy indywidualne, jak i masowe oraz tzw. „eksy”, czyli ekspropriacje. Antoni Czubiński podaje, że w 1906 roku dokonano łącznie 578 zamachów na przedstawicieli władz carskich, zabito 68 wojskowych oraz 268 policjantów oraz skonfiskowano ok. 300 tys. rubli. W późniejszych latach akcji nie zaprzestano. Niech Was to jednak nie zmyli! Prawdziwa walka o niepodległość ma miejsce dopiero teraz, szczególnie na meczach. Nie pytajcie również, co robiła wtedy młodzież endecka.

      Pepeesowcy walczyli także z bolszewickim najeźdźcą oraz w czasie II wojny światowej. Polska Partia Socjalistyczna już w pierwszych dniach września włączyła się w wysiłek wojenny, tworząc Robotniczy Komitet Pomocy Społecznej czy robotnicze Bataliony Obrony Warszawy w stolicy, a Czerwonych Gdańskich Kosynierów na Wybrzeżu. Delegaci PPS (m.in. Mieczysław Niedziałkowski i Zygmunt Zaremba) weszli też do Obywatelskiego Komitetu Obrony Stolicy. Po rozwiązaniu partii, co było jednym z warunków kapitulacji, kontynuacją PPS stała się konspiracyjna WRN (Wolność, Równość, Niepodległość) – partia kadrowa założona w połowie października 1939 roku z takimi działaczami, jak Tomasz Arciszewski czy Kazimierz Pużak. Powołano także Milicję i Gwardię Ludową, którą przekształcono później w Oddziały Wojskowe Pogotowia Powstańczego Socjalistów i włączono w ramy Armii Krajowej.

      Dużą rolę odegrały lewicowe oddziały wojskowe w wydarzeniu, jakim było powstanie warszawskie. Socjaliści walczyli w oddziałach Armii Krajowej, powstawały Oddziały Wojskowe Pogotowia Powstańczego Socjalistów, które były kontynuacją Gwardii Ludowej WRN. Natomiast Milicja PPS nie tylko wspomagała trudne odcinki walk, ale również za pomocą formacji pożarniczych i ratowniczych walczyła z wzniecanymi przez okupanta pożarami i odgrzebywała zasypanych. Ponadto socjaliści uczestniczyli we władzach powstańczych. W powstaniu wzięli również udział syndykaliści ze Związku Syndykalistów Polskich. Pismem ZSP podczas powstania był „Syndykalista”, którego redaktorem został Paweł Lew Marek – przedwojenny działacz Anarchistycznej Federacji Polski. 

      Można by tak długo, ale nie ma na to czasu ani miejsca. Przypomnijmy jeszcze tylko jednego lewaka. Władysław Broniewski to przede wszystkim autor wiersza o Stalinie, a udział w wojnie polsko-bolszewickiej i odznaczenie go orderem Virtuti Militari czy Krzyżem Walecznych to wyłącznie didaskalia. Dzisiaj pisanie o Katyniu wymaga wielkiej odwagi. Nie to, co w roku 1943...

[…]

A druga bomba w grób smoleński!

Niechaj rycerze zmartwychwstaną

i świecąc każdy piersi raną,

świadectwo dadzą krwi męczeńskiej,

tej krwi niewinnej, z ręki kata

przelaną w obcą ziemię czerstwą,

ze zgrozą, lecz milczeniem świata,

za wolność, równość i braterstwo.

[…]

 (Władysław Broniewski)

Wszyscy wyżej opisani antybohaterowie do pięt nie dorastają współczesnym prawdziwym patriotom. Wydaje się, że w 2014 roku komuna jeszcze bardziej dokręci śrubę środowiskom prawdziwych Polaków. Bądźcie dzielni, raz sierpę, raz młotę!

MB

Korzystałem z: A. Chwalba, Historia Polski 1795-1918, Kraków 2001; A. Czubiński, Historia Polski XX wieku, Poznań 2000; M. Klimowicz, Oświecenie, Warszawa 1998; A. Mickiewicz, Pan Tadeusz, Warszawa 1984; Słownik literatury polskiego oświecenia, pod red. T. Kostkiewiczowej, Wrocław 2006; R. Stefanowski, PPS 1892-1992, Warszawa 1992.